آنچه که در هفته‌های اخیر پیش آمد، ذره ذره وجودم را برد. هیچ‌کدام یکباره تیشه به ریشه‌ام نزدند، هر کدام بخشی را آرام آرام تکه تکه کردند.
همشهری و هم‌شهریانی که از دست رفتند. هم‌دانشگاهی‌هایی که از پانزده سال پیش تک به تک، هرچند مختصر، شناختم‌شان، پر کشیدند و رفتند...
قطعا غم کسانی که نزدیک‌ترین‌شان را از دست داده‌اند برای من قابل تصور نیست. خدا صبر جمیل نصیبشان کند.
اما هر چه قدر هم که این روزها از هم دور شده باشیم، امیدوارم نزدیکی قلب‌هایمان، عامل ترمیم‌ زخم‌هایمان شود، که راه درازی در پیش داریم.....
#تسیلت
(آرش پوردامغانى)