چندین سال شده که زیرزمین دانشکده در حال بازسازیست. در این مدت هر چند ماه یکبار دیده میشه که رفت و آمد کارگران در اونجا زیاد میشه و ساخت و ساز در حال پیشرفته، ولی بعد از مدتی متوقف میشه.
امیدوارم مدیریت جدید این پروژه رو سرعت ببخشن تا هم نمای بیرونی دانشکده زیباتر بشه و هم زیرزمین دانشکده از بی‌استفاده بودن در بیاد.
(محمدمهدی شکری)
Dealing with 5 different helling OS's at a very same time... Find the Devices and get the prize!
سیستم‌عامل را با دکتر جلیلی بالا آورده، دعایی نثار مرحوم جابز میکند.
(محمدقاسم نیک‌صفت)
میز کارتون چه شکلیه؟
تابستون پره از تجربه‌های تازه.
بعضی‌هامون تو یه شرکتی کارآموزی می‌کنیم. بعضی‌ها تو خارج کشور در حال کارآموزی هستیم. بعضی‌هامون تو خونه داریم روی استارت‌آپ فوق‌العادمون کار می‌کنیم. یا خیلی تجربه‌های جورواجور دیگه.
راستی،
میز کار شما چه‌شکلیه؟
منتظر عکس‌ها و نوشته‌هاتون هستیم.
بسمه.
همیشه با شنیدن نام «استاد» (در مفهوم اصلی خود!) به یاد «دکتر بیات سرمدی» می‌افتم.
نه از مبحث علمی، که به هرحال هر استادی مزایا و معایب خود را دارد، اما آنچه که دکتر بیات را برایم متمایز میکند این میزان از تواضع و صمیمیت است. تا به حال شخصی را متجلی‌تر این صفات، بیش از دکتر بیات ندیده‌ام.
این تاثیرگذاری آنقدر بوده است، که تصمیم گرفته‌ام اگر روزی در مقامی شبیه ایشان قرار گرفتم، صداقت، تواضع و صمیمیتشان سرلوحهٔ کارم باشد.
این تاثیرگذاری، مطمئنا بیش از نکات فنی «مدار منطقی» و «طراحی سیستم‌های دیجیتال» مرا یاری خواهد کرد.
(سینا ریسمانچیان)
«استاد» از مفهوم اصیلش یکم فاصله گرفته. شاید در برخى موارد یکم بیشتر از یکم. البته دانشجو هم همینطور. کمى تبدیل شده‌اند به یک سری فرم با یک سری کارها طبق قراردادهای مشخص و فرمال. نمره، حاضری، تمرین، امتحان، مدرک.
البته نه اینکه این بد باشه. شاید اقتضای زمانه همینه. تولید انبوه نیروی متخصص احتمالاً همین رو می‌طلبه. اگر نه مگه به همین سادگی میشه این همه «استاد» داشت؟ و البته این همه دانشجو؟ البته شاید هم تناقضی بین استاد اصیل و تولید انبوه نباشه. نمی‌دونم. اما قاعدتاً «استاد» با مفهوم اصیلش نباید زیاد باشه، اگر نه که …
(مجتبی ورمزیار)
در پاسخ به این نوشته و «چیزى که بیش از همه از بودن یا نبودن آن در دانشکده ناراحت هستید؟».
شادی،
شادی مقوله عجیب و جالبی است. به نظر می‌رسد شادی‌ای که خانم بهنام‌قادر از آن داد سخن دادند، یک لازمه است برای زندگی در دیدگاه ایشان. اما ایشان پیش‌نیازها و علل ایجاد و پایداری شادی را اشاره نکردند. پیش‌تر پستی در مورد علل ناراحتی جامعه کنونی گذاشتم و اکنون میخواهم به یکی از دلایل اقامه شده در آن متن رجوع کنم که سطحی بودن روابط جامعه کنونی بود. شما می‌توانید هر روز با افراد زیادی آشنا شوید و یک روز کامل با آنها به گپ و گفت و سرخوشی بگذرانید. می‌توانید مدت‌ها این روند را ادامه دهید. احتمالا با تعریف خانم بهنام‌قادر این در شادی خواهد گنجید. اما به نظر بنده این شادی سطحی، گذرا و اصلا شادی به معنای واقعی نیست. به نظر من شادی زمانی معنی پیدا میکند که غم و همدردی هم بین افراد شکل گیرد و افراد نه برای سرخوشی های کوتاه مدت مناسبت‌دار بلکه برای همدردی و همدلی هم با یک دیگر در ارتباط باشند. به نظر بنده این جامعه، عمق میخواهد در روابطش و این عمق نیز درک و مسئولیت پذیری... من از نبود عمق روابط و تعدد روابط سطحی و گذرا و سود و زیان گرایانه در دانشکده رنج میبرم.
(الیاس حیدری)
