یه دغدغه‌ای که مدتیه افتاده تو ذهنم، متاسفانه، جو بچه هاست...
حس میکنم هرچی به سال اخر نزدیک‌تر می‌شیم، دوستیا و رفاقتا رنگ دیگه‌ای به خودشون میگیرن، حالا به هر دلیلی. یه دلیل خوش‌بینانه اینه که بچه‌ها درگیر اپلای و کارآموزی و کار و درس و ... میشن و یه چیزهایی فراموششون میشه. یه چیزهایی مثل اینکه حدود یکی دو سال دیگه خیلی از ماها اینجا نیستیم. خیلی از ماها از هم جدا می‌شیم،
یه وقتایی با سال بالاییا حرف می‌زنم. بعضی‌هاشون میگن سالهای آخر کارشناسیشون بهترین سالها کنار دوستانشون بوده. نمی‌خوام بگم چی توی دانشکده عوض شد که دیگه معیار این چیزها نیست.
به هرحال از ما که گذشت، سال پایینی‌ها یادشون نره!
(پری‌شاد بهنام قادر)