قدرت بشر رو ببینید!

😮😮😲😲😲

اگر فرض کنیم 1000000 ایرانی هر کدوم به مدت 60 روز، روزی 1 ساعت clash of clans بازی کرده باشند. میشه گفت در مجموع ایرانی ها 6849 سال (حدود 7 هزار سال) بازی کردند.

😲😲😮😮😮

حال اگر 100000000 کاربر این بازی در دنیا رو در نظر بگیریم و هر نفر 30 روز، روزی 3 ساعت بازی کرده باشه میشه گفت در مجموع کاربران این بازی 1027397 سال (حدود 1 میلیون سال) وقت صرف clash کرده اند.

😬😬😬

(آیا به نظرتون ارزشش رو داره؟)

(به نظرتون قدرت بشر باید صرف چه کار هایی بشه؟)

(و این وقت صرف چی بشه بهتره؟)

دنیای درگیر جنگ رو تصور کنید! از این طرف این تلاش های مضاعف . . .

(محمد صادق سلیمی)

خواهر من، کلاس دهمه، برای پژوهش در کلاس های تئاتر شرکت میکنه و به نظرم حسابی استعداد داره... میخواست نظر تعداد زیادی از آدم ها رو بدونه و بهش پیشنهاد دادم نوشته ش رو اینجا بگذارم تا خیلی ها بتونن بخوننش...

ممنون که صبورید و برای خواندن داستان کامل فایل رو باز میکنید☺️

ممنون میشم نظرتون رو بگید...

بلیز سیاه رنگم دارد مرا می خورد. با تیرگی اش چشمانم را سیاه کرده. تک تک خال خال های رنگی پتوی پیچیده دور پاهایم مثل توپ هایی پی در پی به من ضربه می زنند. انعکاس نور تابیده از ساعتم آزارم می دهد. و سفیدی بی پایان دیوار های اتاق روی سرم خراب شده. نگاه می کنند. به من خیره شده اند. انگار با لیزری بخواهند سوراخ سوراخم کنند. من هم نگاه می کنم. اما چیزی نمی بینم. نگاه هایشان نگاهم را تهی کرده است. و من همچنان در این چهار دیواری به دنبالش هستم...

(پریشاد بهنام قادر)

# نگاه   

یک سوالی هست که تا الآن بارها شنیدیمش و ده‌ها بار از خودمون پرسیدیم. سوالی شبیه “۴ سال دیگه شما کوجایی؟!” یا “خودت رو ۱۰ سال دیگه چیجور آدمی می‌بینی؟!”

خب خیلی سوال مهم و جذابیه. مهمه چون همه‌ی تصمیم‌هایی که داریم می‌گیریم بر این بنیان هست. و جذابه چون پیش‌بینی کردن و مهندسی کردن همیشه جالبه، حالا مهندسی زندگی خودمون دیگه چی بشه!

ولی سوال سختیه. خیلی سوال سختیه. هزاران اتفاق ممکنه تا اون موقع بیفته؛ حتی خیلی ممکنه که اکثر دغدغه‌ها و ارزش‌های فعلی‌مون چند سال که بگذره برامون خیلی کوچیک و بچگانه باشه! می‌دونستید که خودِ تقویم هم هر چند سال یکبار ممکنه عقب و جلو بشه و تا ۱۰ سال دیگه قابل پیش‌بینی نیست؟ چه برسه به افکار ما!

ولی این سوال یک جوابِ کلیِ ساده داره. یک جواب خیلی درست و خیلی ساده!

“۱۰ سال دیگه جایی هستیم که توی ۱۰ سال آینده به طرفش حرکت کردیم!”

حتمن میگید که “خب این که نشد جواب.” “غیب گفتی؟‌! معلومه که ۱۰ سال دیگه جایی هستیم که فلان! “

ولی با توجه به این جواب میشه به یه رویکرد برای زندگی رسید. این که تلاش کنیم به سمت‌های خوبی حرکت کنیم! یا به عبارت دیگه، تلاش کنیم توی تصمیم‌گیری‌ها بهتر باشیم، نه این که از الان هدف خوبی رو انتخاب کنیم و دیگه تصمیم‌گیری رو بر اساس هدف انجام بدیم.

نتیجه‌ی عملیاتی این دیدگاه اینه که باید خودمون رو قوی کنیم! راجع به آینده و اجتماع و مهم‌تر از اینا راجع به خودمون، دید پیدا کنیم. یاد بگیریم درست فکر کنیم، بتونیم دیدگاه‌های مختلف رو درک کنیم، یاد بگیریم درست تحلیل کنیم، جرئت پیدا کنیم که کارهایی که شاید به نظر سخت و دارای ریسک باشن رو انجام بدیم، و در نتیجه یاد بگیریم درست تصمیم بگیریم. شاید فکر می‌کنیم که “خب تصمیمو می‌گیری دیگه، سخت نیست که تصمیم گرفتن.” مقابل این فکر غلط، حواسمون به این باشه که ما الآن نتیجه‌ی تصمیم‌هایی هستیم که تا الان گرفتیم. ما هر روز، هر ساعت، هر دقیقه داریم تصمیم‌های کوچیک و بزرگی می‌گیریم که ما رو ساختن و خودِ فردامون رو می‌سازن. خب ما، مای جوون و بی‌تجربه، مای به نسبت کوته‌بین، بین این همه تصمیم کلی وقتا اشتباه می‌کنیم؛ پس خیلی وقتا داریم خودمون رو به آینده‌های کمتر از پتانسیلمون راهنمایی می‌کنیم.

اگه به این فکر نکنیم که تصمیمامون و فکر کردنامون ممکنه اشتباه باشن و تلاش نکنیم بهترشون کنیم، همینی میشیم که هستیم. ولی از اونور قضیه، اگه تلاش کنیم آدمی بشیم که ذره‌ای درست‌تر فکر کنیم و تصمیم بگیریم، این خودش رو نشون میده، طولی هم نمیشه که نشون میده.

پس شاید بهتر باشه بجای اینکه انقدر به ۴ سال دیگه‌ی خودمون فکر کنیم، گاهی اوقات به تقویت خودمون از نظر اطلاعات و از نظر فکر کردن یا خلاصه بگم، "انسان بودن" هم فکر کنیم. چون توی محیطی هستیم که خود به خود دیر یا زود انتخاب می‌کنیم که قراره ۴ سال دیگه چی بشیم، ولی شاید هیچوقت برای تقویت "انسانی" خودمون تلاش نکنیم...

(محمدمهدی شکری)

#دیدگاه

سلام

من می‌خوام یکم یه مساله رو سختش کنم

فرض کنید یه تمرین درسی سخت دارید (از اونایی که استاد ۲ + ۲ رو سر کلاس میگه و تو تمرین (((2^log(sqrt(ln(2 رو می‌خواد. منظورم اینه که فاصله سطح درس دادن با سطح تمرین بالاست:) ).کم مونده به ددلاین و شما همین که روی سوال رو می‌خونید متوجه سختیش می‌شید و در عین حال جوابش رو یه دوستی براتون فرستاده و یا تو یه سایتی هست الان شما:

۱- بیخیال جواب دادن بهش می‌شید.

۲- هر چی به ذهنتون می‌رسه می‌نویسید حتی اگه مسخره باشه

۳- تلاشتون رو می‌کنید و در آخر یه نگاهی به جواب می‌اندازید و جواب درست رو می‌نویسید

۴- چون وقت ندارید جواب رو می‌خونید و با دستکاری می‌نویسید

۵- یا چه راهی دیگه ای خودتون انتخاب می‌کنید؟ 

الان پیشنهادتون برای کسی که اکثر اوقات ۳ یا ۴ را انتخاب کرده در حالی که بیشتر راه تحصیلی رو اومده و وقت زیادی نداره چیه؟:((

#ناشناس

فکر می‌کنم همگی تا اندازه خوبی با کلمه، مفهوم و احساس «مادر» آشنایی داشته باشیم ولی نسبت به «جنگ» اوضاع کمی فرق می‌کنه. برا همین هست که فکر می‌کنم نوشتن این پست بیهوده نیست و شاید خواندنش هم 

شاید کتاب «جنگ چهره‌ی زنانه ندارد» رو خونده باشین یا اسمش رو شنیده باشین، این کتاب از روایت هایی تشکیل شده که سوتلانا الکسیویچ مستندنگار بلاروس از مصاحبه با زنانی که در ارتش اتحاد جماهیر شوروی در جنگ جهانی دوم جنگیدین، گرد اورده. خیلی نمی خوام راجب کتاب و نویسنده اش حرف بزنم صرفا می خواستم این نکته رو اشاره کنم که روایت های داخل کتاب مستند هستند و زاده تخیل نویسنده نیست و البته سوتلانا الکسیویچ اولین نویسنده ای هست که به خاطر نوشته هاش در سبک مستندنگاری جایزه ادبی نوبل رو گرفته.

اما چیزی که می خواستم به اشتراک بذارم چهار روایت کوتاه و دردناک از بین صدها روایت داخل این کتاب هست و فصل مشترکشون «مادر» هست. خیلی توضیح نمیدم چون حرفی برا گفتن ندارم. بریم سراغ روایت ها

روایت اول - صفحه‌ی ۳۴

«یکی ما رو لو داد... آلمانی‌ها فهمیدن که کمین پارتیزانا کجاست. جنگ و راه‌های ورودی به اون رو از همه طرف زیر نظر گرفتن. ما بین بیشه‌های وحشی قایم شده بودیم. باتلاق‌ها ما رو نجات می‌دادن، دشمن وارد باتلاق نمی‌شد. گیر می‌کرد و زمین‌گیر می‌شد. باتلاق، هم ماشین‌آلات، هم نیروها رو قورت می‌داد. چند روز، حتا گاهی اوقات هفته‌ها ما تا زیر گلو تو آب فرو می‌رفتیم. یه بی‌سیم‌چی زن با ما بود، اخیرا زایمان کرده بود. کودک گرسنه بود... شیر می‌خواست... اما مادر خودش هم گرسنه بود، شیر نبود و نوزاد گریه می‌کرد. دشمن نزدیک بود... با سگ‌ها... اگه سگ‌ها صدایی می‌شنیدن، همه‌مون می‌مردیم. گروه‌‌مون حدود سی نفر بود... می‌فهمید؟

بالاخره تصمیم گرفتیم... هیچ کس جرئت نکرد دستور فرمانده رو منتقل کنه، اما مادر خودش قضیه رو حدس زد. قنداق نوزاد رو تو آب فرو برد و مدت زیادی همون جا نگه داشت... نوزاد دیگه گریه نمی‌کرد... هیچ صدایی نمی‌اومد... ما نمی‌تونستیم سرمون رو بالا بگیریم. نه می‌تونستیم تو چشمای مادر نگاه کنیم، نه تو چشمای همدیگه...»

روایت دوم - ص ۳۷

«صبح بود که نیروهای دشمن ده‌مون رو آتیش زدن... فقط کسایی که تونستن به جنگل فرار کنن، نجات پیدا کردن. مردم با دست خالی فرار کردن، حتی یه لقمه نون همراه‌شون نبردن. بدون تخم مرغ، بدون یه چیکه روغن حیوانی، نصفه‌شب خاله ناستیا، همسایه‌مون، دخترش رو می‌زد چون دخترش همه‌ش گریه می کرد. خاله ناستیا پنج تا بچه‌ش رو همراهش آورده بود. یولچکا که دوست من بود از همه ضعیف‌تر بود. همیشه مریض بود... چهارتا پسر هم داشت که خیلی کوچولو بودن و همه‌ش می گفتن گشنه‌مونه. خاله ناستیای بیچاره داشت دیونه می‌شد. همون شب من صدای یولچکا رو شنیدم... میگفت"مامان‌جون، منو تو آب ننداز. دیگه تکرار نمی‌کنم... دیگه ازت غذا نمی‌خوام. نمی‌خوام..." صبح روز بعد دیگه یولچکا رو ندیدم... هیچ کس نتونست پیداش کنه... خاله ناستیا... وقتی به ده برگشتیم همه چی زغال شده بود... کل روستا سوخته بود... خاله ناستیا خودش رو از درخت سیب باغ‌شون حلق‌آویز کرد. بچه‌های کوچولو کنارش ایستاده بودن و ازش غذا می‌خواستن...»

روایت سوم - ص ۸۳

«بعد از این هر جایی که می‌فرستادنم، اصلا نمی‌ترسیدم. بچه‌م خیلی کوچیک بود، وقتی سه‌ماهه بود با خودم می‌بردمش ماموریت. فرمانده منو می‌فرستاد، اما خودش حالش بد می‌شد، گریه می‌کرد... داروها، باند استریل و سرم رو با خودم از شهر می‌آوردم... بین پاها و دستاش می‌ذاشتم، توی قنداق می‌پیچوندم و می‌آوردم. تو جنگل وضع مجروحا وخیم بود، در حال مرگ بودن. باید این کار رو می کردم. باید! هیچ کس دیگه‌ای از پس این کار برنمی‌اومد، فقط من بودم که می تونستم از چنگ‌شون عبور کنم. با بچه‌ی توی بغلم. بچه‌ای که تو قنداق بود...

حالا حتی اعتراف کردن برام وحشتناکه... خیلی سخته! برای اینکه که بچه تبش بالا بره و گریه کنه، بدنش رو با نمک ماساژ می‌دادم. تنش کاملا سرخ می‌شد، پر از جوش، این جوش‌ها وقتی از پوستش بیرون می‌زد، داد بچه می‌رفت هوا. دم پست بازرسی متوقفم می‌کنن؛ "تیف، پان... تیف..." هُلم می‌دن تا زودتر از اونجا خارج شم. بله، هم به بدنش نمک می‌مالوندم و هم سیر تو قنداقش می‌ذاشتم. درحالی که بچه خیلی کوچولو بود، من بهش از سینه‌م شیر می‌دادم.

وقتی از پست بازرسی در می‌شدم، وارد جنگل می‌شدم، تمام صورتم از گریه خیس بود. داد می‌زدم و ناله می‌کردم. دلم برای بچه‌م می‌سوخت. اما بعد از یکی دو روز دوباره با بچه می‌رفتم ماموریت...»

روایت چهارم - ص ۲۹۲

«ما تو جاده یه زنی رو پیدا کردیم که از حال رفته بود. نمی‌تونست راه بره، روی زمین می‌خزید و فکر می‌کرد مُرده. حس می‌کرد خون تو بدنش جریان داره، اما فکر می‌کرده دیگه رفته اون دنیا. وقتی ما تکونش دادیم، تا حدودی به هوش اومد، حرف زد... برامون تعریف کرد که فاشیست‌ها اونا رو تیربارون کردن، سپیده‌دم اون و پنج تا بچه‌ش رو بردن تا تیربارون کنن. تا به انبار برسن، بچه‌هاش رو یکی پس از دیگری کشتن. تیراندازی می کردن و خوشحال بودن، می‌خندیدن... فقط آخری مونده بود، یه نوزاد، یه نوزاد پسر. فاشیسته بهش می‌گه "بچه رو بنداز، تیر بارونش کنم." مادر بچه رو جوری پرت کرد تا بچه بمیره... بچه‌ی خودش... اما نمی‌خواست که آلمانیه بهش تیراندازی کنه. دوست نداشت این بچه‌ش به دست آلمانی‌ها کشته بشه... می‌گفت دیگه نمی خواد زندگی کنه، دیگه نمی‌تونه زنده بمونه، فقط می خواد بمیره و بره اون‌جا... نمی‌خواد این‌جا...»

(محمد صادق تقی دیزج)

#وبلاگ  http://dar-vahme-khod-bidar.blog.ir/post/جنگ-و-مادر

این ترمی که گذشت جز سخت ترین دوران زندگیم بود. من که همیشه کنار درس یا کار میکردم یا درس میدادم فکر نمیکردم هیچ وقت حجم کار اذیتم کنه. این ترم اما فرق داشت. شروع کردن یه زندگی جدید تو یه کشور جدید (جدید برای من) و انجام دادن تمرین‌های با حجم باورنکردنی واقعا اذیتم کرد. 

کم کم همه دور و بری‌ها شروع کردن گفتن که تو PhD هیچ کس براش نمره مهم نیست وقت زیادی سر تمرین تلف نکن. فقط سعی کن درسو پاس کنی. بخوای بری دنبال کار مهارتت رو میبینن و بخوای بری دنبال Research مقاله‌هات رو نگاه میکنن.  پس سعی کن رو ریسرچ و مهارت‌هات وقت بزاری.

این نگاه که صرفا تمرین رو برای دل خودت و یادگیری یه چیز جدید انجام میدی باعث شد از لحاظ روحی روانی خیلی آروم بشم و وقت معقولی روش بذارم به جای تلاش برای کامل انجام دادنش.

داشتم به این فک میکردم که کاش راجع به همه کارای زندگی آدما به هم میگفتن این کاری که میکنی مهم نیست. تهش قراره با یه چیز دیگه‌ای سنجیده بشی. کاش همون تعداد باری که به من میگفتن تمرین مهم نیست به هم دیگه یادآوری می‌کردیم که نتیجه گرفتن از هر کار دیگه‌ای هم اون قدر مهم نیست. برای اون روزی که (یوْمَ تَجِدُ کلُّ نَفْسٍ مَّا عَمِلَتْ مِنْ خَیرٍ مُّحْضَرًا وَمَا عَمِلَتْ مِن سُوءٍ). اون خیر و سو رو دریاب.

پی‌نوشت: نیازی به توضیح نمی‌بینم ولی بد نیست اشاره کنم که خیر و سو معنیش این نیست که کنج عزلت بشینی. همون طور که تمرین رو جدی نگرفتن معنیش این نیست که تلاش نکنی ازش یه چیز جدید یاد بگیری.

(کیوان علیزاده)

امروز در خبرها خواندم که فیلم «ناگهان درخت» صفی یزدانیان برای جشنواره فجر آماده می‌شود. چقدر مشتاقم به دیدن این فیلم، اما این خبر خاطراتی را در من زنده کرد.

یک روز با عزیزی تصمیم گرفتیم برای جمع کردن بچه‌ها دور هم، پیش از شروع امتحانات فیلم «در دنیای تو ساعت چند است؟» را در دانشکده اکران کنیم. بگذریم که آن بزرگوارِ فوق‌برنامه نشناس چطور کاسه کوزه‌ی ما را به هم ریخت. سعی می‌کنم خاطرات خوبش را نگه دارم. عکسی که می‌بینید ایمیلی است که به صفی یزدانیان زدم و پاسخ او.

راستی هنوز هم دوست دارم یک روز همه‌ی مخاطبان سختش‌نکنیم را به بهانه‌ی یک فیلمِ خوب دور هم جمع کنم تا ببینم در دنیای شما ساعت چند است.

نظر شما چیست؟

(محمد لطیفیان)

در جواب به این متن

متنو خوندم و کلی لذت بردم

کلی هم حرص خوردم

خواستم برم تو وبلاگ و کلی تقدیر کنم از این متن

اما دیدم خیلی فراتر از این حرفاست

میدونم عرفش نیست که اینجا تشکر کنم از یه متن و جاش تو کامنتای وبلاگه، اما می‌ارزه

خیلی عالی بود احسنت

برای اینکه یه بار دیگه مرور شه:

شنیدم کارفرمایی نظر کرد

ز روی کبر و نخوت کارگر را

روان کارگر ازوی بیازرد

که بس کوتاه دانست آن نظر را

بگفت ای گنج ور این نخوت از چیست؟

چو مزد رنج بخشی رنج بر را

من از آن رنج بر گشتم که دیگر

نبینم روی کبر گنج ور را

تو از من زور خواهی من ز تو زر

چه منت داشت باید یکدگر را

 

 تو صرف من نمایی بدره ی سیم

مَنَت تاب روان نور بصر را

منم فرزند این خورشید پر نور

چو گل بالای سر دارم پدر را

مدامش چشم روشن باز باشد

که بیند زور بازوی پسر را

زنی یک بیل اگر چون من در این خاک

بگیری با دو دست خود کمر را

نهال سعی بنشانم در این باغ

که بی منت از آن چینم ثمر را

نخواهم چون شراب کس به خواری

خورم یا کام دل خون جگر ر ا

ز من زور و ز تو زر، این به آن در

کجا باقی است جا عجب و بطر را؟

فشانم از جبین گوهر در آن خاک

ستانم از تو پاداش هنر را

نه باقی دارد این دفتر نه فاضل

گهر دادی و پس دادم گهر را

به کس چون رایگان چیزی نبخشند

چه کبر است این خداوندان زر را؟

چرا بر یکدگر منت گذارند

چو محتاجند مردم یکدگر را

میدونم که به سمع هیچ مقام ارشد مملکت نمی‌رسه (و کاش نرسه که اگه برسه هم حرکتی نمی‌زنن) اما #سختش_نکردم

(رضا عساکره)

این روزا، اگر صحبتای مربوط به اپلای رو بذاریم کنار، بیشترین مکالماتی که خودم دارم و بین اطرافیانم میشنوم، در مورد بلاتکلیفی و سردرگمی برای انتخاب مسیر آینده ست. برام مشخص نیست چه راهی رو برم واقعا رضایت قلبی دارم. اطلاعات کم راجع به خودم و گزینه‌های موجود و عدم قطعیت آینده باعث این شدن. میخوام بگم شاید ما زیادی جوونیم برا این انتخاب، اما خب الان بهترین سنینی هستش که میتونیم در جهت هدفمون حرکت کنیم (اصلا نمیدونم چطور از یه نوجوون ۱۸ ساله انتظار انتخاب رشته دارن!). نمیدونم چطور میشه این مشکل رو حل کرد. اگر کسی پیشنهادی داره خیلی خوب میشه اگر بگه..

(علیرضا امانی) @Alireza_Amani75

#دلنوشته

🔻5 توصیه به کارگران معترض هفت تپه

1. سعی کنید اعتراضتان از حالت صنفی به حالت سیاسی تبدیل نشود

2. مراقب باشید که چپ های رادیکال از مطالبات شما سوءاستفاده نکنند

3. هرگز فکر قهرمان بازی به سرتان نزند و از هدف خود که چشم انداز آینده کارخانه و داشتن شغل پایدار است، دور نشوید

4. عزت نفس داشته باشید و اینقدر نگویید یخچالمان خالیست. آنقدر که به فکر یخچالتان هستید، به کتابخانه تان فکر می کنید؟

5. اگر پذیرفته اید کارگر یا کارمند باشید در همان سطح توقع پیشرفت داشته باشید وگرنه با تحصیلات بیشتر و به کار گرفتن خلاقیتتان، کسب و کاری خصوصی راه بیاندازید. آن موقع شاید گرفتاری های کارآفرینان را درک کنید.

پدرم کارگر بود

تو فامیل و آشنا هم تا دلتون بخواد کارگر میشناسم شاید برا همینه که اینطوری آتیش گرفتم، خوبه که آدم به حرفی که میزنه یکم فکر کنه، خوبه که آدم با حرفاش آتیش به دل ملت نزنه

از کی تا حالا خواستن چند ماه حقوق معوقه با عزت نفس منافات داره؟ از کی تا حالا خواستن مزد کاری که کردی توقع زیادیه؟

حکایت این شعر ایرج میزاست و این بیتش:

به کس چون رایگان چیزی نبخشند

چه کبر است این خداوندان زر را؟

شنیدم کارفرمایی نظر کرد

ز روی کبر و نخوت کارگر را

روان کارگر ازوی بیازرد

که بس کوتاه دانست آن نظر را

بگفت ای گنج ور این نخوت از چیست؟

چو مزد رنج بخشی رنج بر را

من از آن رنج بر گشتم که دیگر

نبینم روی کبر گنج ور را

تو از من زور خواهی من ز تو زر

چه منت داشت باید یکدگر را

 

 تو صرف من نمایی بدره ی سیم

مَنَت تاب روان نور بصر را

منم فرزند این خورشید پر نور

چو گل بالای سر دارم پدر را

مدامش چشم روشن باز باشد

که بیند زور بازوی پسر را

زنی یک بیل اگر چون من در این خاک

بگیری با دو دست خود کمر را

نهال سعی بنشانم در این باغ

که بی منت از آن چینم ثمر را

نخواهم چون شراب کس به خواری

خورم یا کام دل خون جگر ر ا

ز من زور و ز تو زر، این به آن در

کجا باقی است جا عجب و بطر را؟

فشانم از جبین گوهر در آن خاک

ستانم از تو پاداش هنر را

نه باقی دارد این دفتر نه فاضل

گهر دادی و پس دادم گهر را

به کس چون رایگان چیزی نبخشند

چه کبر است این خداوندان زر را؟

چرا بر یکدگر منت گذارند

چو محتاجند مردم یکدگر را

(محمد صادق تقی دیزج)

# اقتصادنامه