هرچیزی که کمیاب میشه، خودبه‌خود گرون و باارزش میشه. حتی اگه واقعا و به اون اندازه‌ای که ادعا میشه ارزش نداشته باشه.

شاید بلد بودن و حرف زدن انگلیسی و یا پروندن کلمات انگلیسی وسط صحبت کردن فارسی، به همین خاطر از دید برخی ها کلاس و ارزش داشته باشه؛ البته نه کامل و نه از دید همه. واقعیت اینه که نظام آموزش عمومی و حتی مدارس خصوصی و حتی دانشگاه نتونسته انگلیسی حرف زدن رو به ما یاد بده. و انگلیسی شده یه کالای نسبتا نادر که باید تو کلاس های بیرون و‌ خاص دنبالش بود. که البته در مواردی اونجاها هم پیدا نمیشه!

البته شکی در این نیست که انگلیسی کاربرد داره. و حس ناسیونالیستی داشتن به زبان فارسی یا هر زبانی خوب نیست. ولی انگلیسی هم تافته جدابافته ای نیست که اگر کسی بلد باشه، انگار خیلی چیز خاصی بلده و ... (البته به برخی از دلایل انتخاب شدن انگلیسی به عنوان زبان بین‌المللی واقفم، از جمله دقت بالای کلمات) و یادگیری یک زبان دوم و حتی سوم هم کار پیچیده ای نیست، اگر درست و بجا انجام شه.

البته باید بگم برخی از این حرف ها اتفاقا تو یه جلسه بحث آزاد ‌و به زبان انگلیسی زده شد که هدفش تقویت صحبت کردن انگلیسی بوده.

#دیدگاه

(مجتبی ورمزیار)