فکر کنم یک سال و نیم پیش بود که آسانسور‌ها یکهو دوربین دار شدند. چند نفر رفتیم برای دوربین‌ها شکلک در آوردیم. چند نفر تصمیم گرفتن دیگه آسانسور سوار نشن. چند نفر هم گفتن طبیعیه چون اگه دزدی شه آسانسور وسیله خوبیه برای انتقال جنس. اما اتفاقی که افتاد این بود که بعد از یک ماه همه ما خیلی عادی سوار آسانسور‌ها شدیم. نه من دیگه شکلک در آوردم و نه اون دوستی که قصد تحریم آسانسور رو داشت به کارش ادامه داد.

قبل از اون هم تو زمان‌های مختلف برای نصب دوربین‌ها (حتی در طبقات) جنجال زیادی به پا شد. تا این که دزدی‌های مکرر از کمد دانشجویان و چند مورد دزدی از آزمایشگاه‌ها گزارش شد. اون موقع بود که دوربین‌ها به جمع دانشکده اضافه شدن.

سه‌شنبه با پخش تصویر دوربین آسانسور‌ها، یاد نوشته‌ای افتادم که همون اوایل شورای صنفی قرار داد. «شایان ذکر است که ... و تصاویر ضبظ شده بوسیله‌های آن‌ها صرفا در صورت لزوم توسط یکی از مسئولین دانشکده مانیتور خواهد شد» (تصویر پیوست شده). هرچند همان موقع هم «در صورت لزوم» و «یکی از مسئولین دانشکده» به درستی تعریف نشدند. این خیلی مهمه که این تضمین الان نقض شده.

چیزی که می‌خوام روش تاکید کنم اینه که باید نسبت به وقایع دانشکده حساس باشیم. مسئول هر کاری رو بشناسیم و از همه مهمتر در حین پیگیری سعی کنیم این موضوعات برامون عادی نشن. بعلاوه فکر می‌کنم خوبه این روند رو در پیش بگیریم:
۱- مسئول این طرح و روند تصمیمگیریش رو دقیق بسناسیم.
۲- فایده‌ها و معایب این اتفاق (مثل ایجاد امنیت / خدشه به حریم شخصی / سو استفاده) رو در بیاریم.
۳- خیلی جدی این موضوع رو پیگیری کنیم و اولا به این موضوع عادت نکنیم و ثانیا درگیر ساختارهای وقت کش دانشکده (وقت گرفتن از رئیس و ...) نشیم.
۴- همزمان از شورای صنفی بخوایم که با استناد به چیزی که اون زمان اعلام کردند (که نتیجه مذاکره با رئیس دانشکده (دکتر صامتی) بوده) موضوع رو پیگیری کنند و ما هم بهشون کمک کنیم. در واقع به نظرم خیلی بهتره که اولین واکنش دهنده و پیگیر موضوع شورای صنفی باشه.
۵- برای مانیتور‌ها کاربرد پیدا کنیم تا بحث اسراف و ... هم پیش نیاد!

(امیرعلی معین‌فر)
#دانشکده #دانشجو