'' تنهاترین نهنگ دنیا؛
عنوانی بود که نیویورک تایمز در سال ۲۰۰۴ به یک وال آبی داد! قضیه از این قرار بود که تنهاترین نهنگ ، نهنگی بود که دانشمندان او را از سال ۱۹۹۲ تحت نظر داشتند تا بالاخره علت تنهایی‌اش را کشف کردند!
نهنگ ۵۲ هرتزی ، نامی بود که دانشمندان پس از ضبط صدایش برای او در نظر گرفتند . محدوده صوتی آواز وال‌های آبی بین ۱۵ تا ۲۰ هرتز است در حالی که آواز این نهنگ فرکانسی معادل ۵۲ هرتز داشت ، در نتیجه توسط هیچ نهنگ دیگری قابل شنیدن و شناسایی نبود ...این نهنگ که به خاطر فرکانس صدایش «52 هرتز» نیز نامیده می‌شود، تنهاترین نهنگ دنیا خوانده می‌شود که هیچ پاسخی برای نغمه‌های عاشقانه‌اش دریافت نمی‌کند. «52 هرتز» نه تنها در فرکانسی به مراتب بالاتر می‌خواند، بلکه بسیار کوتاه‌تر و به دفعات بیشتری نسبت به دیگر گونه‌های نهنگ می‌خواند، تو گویی به زبانی صحبت می‌کند که تنها خود آن را می‌فهمد و عجیب‌تر آنکه در انتخاب مسیر مهاجرت خود هم هرگز مسیر سایر نهنگ‌ها را انتخاب نمی‌کند!
'' (برداشت از کانالی در تلگرام)
پی نوشت: ترکیب این ویدیو و داستان این نهنگ ترکیب خوبیه...یه وقتایی بی توجه به مسیری که همه ی دنیا حرکت میکنه باید فقط توی دنیای خودمون باشیم؛ توی صداها و رویاها و عاشقانه هایی که شاید هیچ وقت کسی نفهمه، نشنوه یا درک نکنه...نمیخوام شعار بدم اما گاهی وقتا لازمه بدونیم که چهار سال برای چی از راه دور و نزدیک برای دانشگاه اومدن تلاش میکنیم گاهی وقتا لازمه فک کنیم که این راهی که همه ی نهنگای دیگه میرن راهیه که ۲۰ سال دیگه بابتش احساس خوشحالی داشته باشیم یا نه وقتی ۲۰ سال دیگه پرسیدن اگه برگردی عقب بازم مهندس کامپیوتر میشی یه آه بکشیم و بگیم دلم میخواست نقاش بشم یا نویسنده یا خیلی آرزوهای دیگه...اینم خوب میدونم که جامعه اقتضا میکنه که توی این مسیر باشیم تا "کسی" باشیم اما پس خودمون چی میشیم؟و نسل بعد از ما که بازم توی اقتضای جامعه گیر میوفتن و نسل های بعدی؟...
گفتند یافت می‌نشود جسته‌ایم ما
گفت آنک یافت می‌نشود آنم آرزوست
(عطیه مقدم)
#مولانا