ساعت ۵ عصر
از وقتی که پام رو به طبقه‌ی سوم پردیس کوروش گذاشتم، حس کردم فضا با دفعات قبل فرق داره، ساعت ۱۱:۳۰ شب و انقدر شلوغی؟! چه فرقی داره که فیلم رو حتما روز اول ببینید؟ (البته من خودم ازون دیوونه‌هاییم که برام خیلی فرق داره)
یه گوشه‌ای هم خیلی شلوغ بود و اینجور که فهمیدم مهران مدیری به مناسبت روز اول اکران فیلمش قرار بود از اونجا رد بشه (که بعد از چند دقیقه با صدای جیغ و فریاد حضار این نظریه تایید شد.)
وارد سینما که شدیم نمیدونستم باید منتظر چی باشم، یه فیلم طنز؟ شنیده بودم که به شرایط اجتماعی-سیاسی کشور طعنه‌هایی زده ولی با فضای سانسوری که توی سینما حاکمه می‌دونستم که باید سطح توقعم رو پایین بیارم.
یه فیلم شلوغ، و عجیب. وقتی از سینما اومدم بیرون خیلی گیج بودم ؛ اول حس می‌کردم فیلم رو نفهمیدم، بعدش حس کردم که شاید واقعا فیلم نکته‌ای نداشته ولی چند ساعت که گذشت، فهمیدم که چقدر مهران مدیری باهوشه و چقدر دقیق منظورش رو زیر‌شکی که برای مخاطب ایجاد می‌کنه پنهان کرده. چقدر روش خوبی برای سانسور نشدن حرف‌هاش پیدا کرده. موقع تماشای این فیلم، در نهایت این مخاطبه که باید تصمیم بگیره که کدوم یک از صحنه‌هایی که دیده واقعیت بزرگ شده بوده و کدومش واقعیت برعکس شده!
اما هنر مهران مدیری در ساختن این بستر هرچند ستودنیه، ولی شاید میتونست موضوعات مهم‌تر و اساسی‌تری رو مد نظرش قرار بده.
در هر صورت دیدن این فیلم رو به همه پیشنهاد می‌کنم ولی حواستون باشه که قرار نیست فیلم طنز ببینید.
(محمّد لطیفیان)